De sociale structuren die bijdragen aan het buitensluiten van mensen met een beperking zitten diep geworteld in de maatschappij. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat mensen op grond van een functiebeperking worden buitengesloten op verschillende manieren. Zo kunnen voorzieningen die voor anderen als vanzelfsprekend ervaren worden, voor mensen met een beperking totaal niet vanzelfsprekend zijn. En andere veelvoorkomende vorm stigmatisering is bijvoorbeeld dat mensen met een beperking op een andere manier beoordeeld worden door de maatschappij. Zij worden snel gezien als hulpbehoevend of zelfs zielig. Veel mensen met een zichtbare beperking worden met regelmaat ook anders behandeld in contacten met anderen, denk bijvoorbeeld aan het uit handen nemen van beslissingen of het niet serieus nemen van iemand met een beperking. (2)

Het schadelijke en meest zorgwekkende aan deze sociale structuren is dat mensen, aangezien we toch allemaal kuddedieren zijn, deze stigma’s internaliseren. Dat houdt in dat mensen met een beperking zich aanpassen aan de situaties waar ze dagelijks mee te maken krijgen. Je ziet dan dat mensen met een beperking zich gaan gedragen zoals er vanuit de maatschappij van ze verwacht wordt en gaan ook zelf geloven in deze stigma’s. Dit leidt er dan toe dat mensen met een beperking minder meedraaien in de samenleving dan eigenlijk mogelijk. (2)